Aansluitend vertelt Kristof over het overlijden van Axelle, zijn ‘kleinste meid’ die zo van voetbal hield. ‘Samen met het hele gezin brachten we enkele weken vakantie door in Zuid-Afrika’, begint hij. ‘Axelle werd er ziek en het virus moet heftig geweest zijn, want achteraf bleek dat het een ontsteking op haar hartspier veroorzaakte. Alleen een harttransplantatie kon haar redden en Axelle kwam helemaal bovenaan de donorlijst te staan. Maar ze verzwakte snel, ook al deden de artsen in het UZ Gent er alles aan om haar er weer bovenop te halen. De dag dat ze in een comateuze slaap zou worden gebracht had ik nog een uitvaart in de kerk. De familie had een liedje van K3 gekozen, Wanneer zie ik jou terug mijn engeltje. Uiterlijk leek ik stoïcijns, maar van binnen was ik kapot. Uiteindelijk beslisten de dokters dat we de beademing, de hartmachine en alle andere apparatuur moesten stilleggen. Het baatte niet meer. Axelle werd in een witte kist begraven, ook al had ze zelf lachend om een oranje kist gevraagd, nadat Jill was begraven in een roze kist. Achteraf hebben we spijt dat we dit niet gerealiseerd hebben voor haar.’ 

Sinds de dood van hun kinderen hechten Marie-Ann en Kristof nog meer belang aan een warme, persoonlijke aanpak in hun twee uitvaartcentra. Kristof: ‘We weten nu helaas maar al te goed wat het is, iemand verliezen. Dat helpt om hier met de mensen om te gaan. Iedereen in de streek kent ons verhaal, ze tonen altijd veel medeleven als ze hier zijn om hun overleden dierbare te groeten.’ Marie-Ann: ‘Maar echt emotioneel gaan we ons nooit gedragen. We praten over Jill en Axelle, maar pas als we thuis zijn, na het werk, laten we de emoties toe. Overdag blijven we professioneel.’ Kristof: ‘Het lastigst zijn de rustige periodes. Zolang we veel werk hebben denken we niet te vaak aan ons verdriet.’ Marie-Ann: ‘Op een wat rustigere dag kijken we wel in de fotoboeken en praten we over hoe het nu zou zijn, of we gaan naar de begraafplaats met bloemen. Dan laten we het verdriet even keihard toe.’ 

Eilanden van geluk en verdriet 

Aan stoppen hebben Marie-Ann en Kristof naar eigen zeggen nooit gedacht. Daarvoor is deze stiel hen te dierbaar. ‘We gaan een week op pad met de families en na die week behoor je als het ware tot die familie’, zegt Marie-Ann. ‘Je deelt veel emoties en verhalen met elkaar, je leert ook snel hoe de familie in elkaar zit. Het is een voorrecht om hen te mogen helpen op zo’n moeilijk moment in hun leven.’ 

Een familie bijstaan die net een kind heeft verloren is vanzelfsprekend zwaar voor de twee begrafenisondernemers. Maar juist door hun eigen verdriet begrijpen ze de getroffen ouders en grootouders naar eigen zeggen beter, en kunnen ze een luisterend oor zijn. Muziek brengt steun, vooral voor Marie-Ann. Op het gedachten is prentje van Jill drukten ze niet voor niets de naar het Nederlands vertaalde tekst van een popsong van Beyoncé af, I was here. En nog elke verjaardag of sterfdatum maakt Marie-Ann een filmpje met gepaste muziek en beelden, dat ze op Facebook plaatst. 

Ook een lezing van psychiater Uus Knops bracht troost. Daar hoorde Marie-Ann voor het eerst over ‘het eiland van geluk’ en ‘het eiland van verdriet’, en sindsdien laveert ze in haar denkbeeldige kano tussen beide uiteenlopende emoties. Met de jaren lukt het peddelen beter, al blijven verjaardagen lastig en komt er elke dag wel een herinnering voorbij. ‘In het begin zat ik vooral op het eiland van verdriet’, zegt ze. ‘Nu vaar ik in het midden en probeer ik steeds langer op het eiland van geluk te blijven zitten.’ Wat meer aandacht voor rouw bij begrafenisondernemers zou misschien welgekomen zijn, vertellen Marie-Ann en Kristof nog. En ook voor rouw bij jonge kinderen, na de dood van hun mama of papa. Vandaar de kinderboeken in de onthaalruimte van hun uitvaartcentrum. Via kikkers, olifanten, dassen, krekels en mieren willen Marie-Ann en Kristof rouw bespreekbaar maken. ‘Zoals wij met onze kinderen gedaan hebben na de dood van Jill en Axelle’, zeggen ze.