Tekst: Katrien Bonne Foto Céline Snauwaert

Als koppel trekken Jennifer Vandenbogaerde en Gert-Jan Logghe zowel privé als op professioneel vlak eensgezind aan hetzelfde zeel. “In uitvaartzorg Logghe staan wij altijd stand-by." Voor ons is dat geen enkele moeite, want we oefenen onze job uit met hart en ziel. Gelukkig vinden ook onze kinderen dit gezinsritme intussen doodnormaal.” De opvolging van vader op zoon is in veel stielen gebruikelijk: de uitvaartsector vormt daarop geen uitzondering.

Gert-Jan: “Ik zal niet zeggen dat ik als kind getriggerd was, die interesse is gaandeweg gegroeid. Zo ging ik als 16-jarige al niet meer met mijn ouders mee op vakantie, omdat ik hier samen met een collega de zaak draaiende hield. Toch heb ik eerst een jaar verpleegkunde gevolgd: thuis vonden ze me nog te jong om in de zaak te stappen. Een zekere maturiteit is essentieel, per slot van rekening ga je met mensen om op een heel gevoelig moment in hun bestaan en dat krijg je niet zomaar in de vingers. Maar na dat eerste jaar was het overduidelijk waar mijn hart lag – dat hadden mijn ouders intussen ook wel begrepen. Ondanks mijn kennis van de zaak vond ik het belangrijk om eerst nog avondopleidingen ceremoniemeester en begrafenisondernemer te volgen, voor mij de manier om nieuwe inzichten en methodes te verwerven. Buiten je comfortzone treden is steeds leerrijk. Daarnaast gaf een grafische opleiding me al de nodige tools in handen om het drukwerk zelf in huis te ontwerpen.”

Jij belandde dan weer via een omweg in de uitvaart, Jennifer. Jennifer: “Met een diploma biotechnologie op zak heb ik 2 jaar als hygiënecontroleur gewerkt. Maar Gert-Jan, die ik op kot had leren kennen, was duidelijk: het was de bedoeling dat zijn partner zou meewerken in de zaak, alleen zou het niet lukken. De eerste keer dat ik bij zijn ouders over de vloer kwam, was er een overlijden: wel, ik ben direct meegegaan naar die familie. (lacht) Kijk, deze carrièrewending was nooit gepland, maar deze job is me wel op het lijf geschreven. De dankbaarheid en de waardering die je terug krijgt van de mensen, de afwisseling, ik zou het niet meer kunnen missen. Op dit moment kan ik me simpelweg niet voorstellen dat ik ooit nog iets anders zou doen.”

Gert-Jan: “Ieder overlijden is een uniek gebeuren. Ons beroep is heel dankbaar, net omdat we zoveel kunnen betekenen voor de mensen. Op dat donkere moment in hun leven leer je ze soms beter kennen dan hun beste vrienden.” Is er tussen jullie een spontane taakverdeling gegroeid? Jennifer: “Wij vullen mekaar goed aan. Ik ben de persoon van de intakes en de administratie, en overbrengingen doe ik ook wel, maar de meeste zijn voor Gert-Jan, net als het opbaren en de uitvaarten. Dat werk en gezin zo intens samenvallen, maakt dat ik begrijp waarom Gert-Jan al eens een zondag doorwerkt, want meestal doe ik dan precies hetzelfde.” (lacht)

Gert-Jan: “We leiden niet het meest gestructureerde leven. Eén zondag op de twee zijn we niet van wacht. Maar altijd, 24/7, zullen we de telefoon beantwoorden. Altijd. Dat eerste contact is zo belangrijk. Toegegeven, het durft weleens prikken wanneer ’s nachts de gsm rinkelt, maar zodra je opneemt ben je vertrokken. Onze kinderen zijn dat ritme intussen gewend, maar onze vrienden trekken weleens grote ogen bij zoveel toewijding. Tot ik hen vraag: ‘Zou jij niet direct een vertrouwde uitvaartondernemer aan de lijn wensen wanneer je moeder net gestorven is?’ Ja, dan begrijpen ze het wel.”

Wat betekent het Sereni netwerk voor jullie? Gert-Jan: “Binnen de sector ontmoeten we elkaar maar zelden, we vertoeven elk op ons eilandje. Maar Sereni slaat bruggen: je leert van elkaar, wisselt advies uit, krijgt een andere kijk op de dingen. Toen een ongeval schade had berokkend aan onze overbrengwagen, mochten we van een collega zijn wagen lenen tot de onze weer hersteld was. Idem bij een drager te kort, of een wissel van de wacht: één telefoontje, en het raakt wel opgelost.”

Jennifer: “Vroeger werkten we met pen en paper, en een facturatieprogramma. Het dossierbeheer van Sereni heeft mijn administratieve last aanzienlijk verlicht. Een onderneming die groeit, betekent meer personeel en bijgevolg een andere omkadering. Binnen het bedrijf horen en zien wij alles, maar zodra een medewerker instapt, vormt het dossierbeheer een ongelooflijke meerwaarde om hem bij te werken.”

Jullie zijn intussen 14 jaar aan de slag als uitvaartondernemer. Zijn er op die tijdspanne verschuivingen merkbaar, trends die veranderen?

Gert-Jan: “Ik gebruik het corona- woord niet graag, maar sinds de pandemie valt het wel op dat de diensten in intieme kring aan populariteit winnen. En net zoals de as-verstrooiingen komt het thuis bewaren van de as-urne meer en meer voor. Anderzijds daalt het aantal mensen dat komt groeten in het funerarium: vaak dagen enkel nog de dichtste vrienden en familieleden op. Naar mijn aanvoelen zijn de mensen vandaag wat meer op zichzelf gericht en minder op de gemeenschap. Ook het verenigingsleven merkt dat.”

Jennifer: “Je ziet dat mensen prijsbewuster worden. Dat is een goeie zaak aan de Sereni-app: mensen kunnen in real time de offerte meevolgen, en wijzigingen worden gelijk in de prijs aangepast. Ik hou wel van die transparantie – een waardering die ik zeker deel met onze klanten.”